Powstawanie i rozwój skoliozy zależy od dwóch podstawowych czynników:
etiologicznego, który zapoczątkowuje powstanie skrzywienia;
biomechanicznego, który jest wspólny dla wszystkich skrzywień bez względu na etiologię i działa zgodnie z prawami grawitacji oraz prawami wzrostu (prawo Delpecha-Wolffa).
Wejsflog (1954) podzielił przebieg bocznego skrzywienia kręgosłupa na trzy grupy określane jako objawy I, II i III rzędu:
Objawy I rzędu (bezpośrednie) obejmują:
boczne wygięcia pierwotne;
boczne wygięcia wtórne (kompensacyjne) – są przejawem dążenia do wyrównania zaburzeń osi mechanicznej kręgosłupa; przywracają równowagę i statykę tułowia;
rotację – jest to obrót kręgu wokół osi podłużnej. Trzon kręgu skręca się w stronę wypukłości skrzywienia;
boczne przesunięcie kręgów;
zmiany kształtu kręgów: torsję, sklinowacenie, spłaszczenie i poszerzenie.
Objawy II rzędu (pośrednie bliskie) obejmują:
garb żebrowy tylny, występujący po wypukłej stronie skrzywienia;
wgłębienie żebrowe, występujące po wklęsłej stronie skrzywienia;
wał lędźwiowy;
wgłębienie klatki piersiowej, występujące po stronie wypukłej;
garb żebrowy przedni, występujący po stronie wklęsłej;
garb lędźwiowy, czyli tzw. wał mięśniowy, powstający na skutek rotacji trzonów i wyrostków stawowych w odcinku lędźwiowym po stronie wypukłej;
przesunięcie klatki piersiowej, zwykle w stronę wypukłą;
nachylenie klatki piersiowej i jej torsja (niejednopłaszczyznowość ustawienia obręczy barkowej i biodrowej);
obniżenie i skręcenie ku przodowi talerza biodrowego po stronie skrzywienia pierwotnego;
wystawanie biodra;
Objawy III rzędu (pośrednie oddalone od kręgosłupa) dotyczą przede wszystkim asymetrii głowy, barków, łopatek, trójkątów talii, zmian w obrębie kończyn dolnych oraz ograniczenia ruchomości oddechowej klatki piersiowej.